Hep bir şeylerin peşindedir insanoğlu. Tarif ederken hayatı, elde etmek üzerine kuruyoruz bütün hayallerimizi. Koşturmacalar hep ben odaklı. Yarışmalar birincilik üzerine. En güzel olanını kendimize layık görüyoruz. Her şeyi bizden başkası bilmiyor!
Paylaşmayı bilmiyoruz mesela, Bilmemekten çok istemiyoruz. Kıskanıyoruz, hakkını teslim etmiyoruz kimsenin. Samimi davranışları terk edeli çok zaman olmuş. Sahte yüzler takınılmış maskelerden. Diller yalana pelesenk olmuş. Pişmanlığın artık yüzü hiç kızarmıyor.
Yığınla mal yığmışız önümüze. Bire bin katmakla meşgulüz. Gözlerimiz kararmış hep ben demekten. Gülümsemeyi unutmuşuz. Eğlenmek dahi artık rol icabı. İnsanlar kendilerini kandırmakla hayli meşgul. Başkasını kandırıyorum sanarak bütün günahlara gark oluyorlar.
Bütün bunlar iyi yaşamak için güya. Dost kazanmadan mutlu olunmayacağını öğrenmeliyiz önce. Demir kapılının ağaç kapılıya muhtaç olabileceğini unutmayacağız. Mutluluğun paylaşmaktan geçtiğini öğreteceğiz önce. Yarışmadan çok çalışmanın ve başarmanın zevkine varacağız. Güzellikleri yalnızca maddede aramayacağız. Güzelliği fark edip mutluluğu yakalayacağız.
Başarılı olanı tebrik edip, teşvik edeceğiz. Kıskanmaktan çok paylaşacağız ki mutluluk oyunları değil gerçekten mutlu olabilelim.
Bütün amacımız dünyada ve ahrette mutlu olmak değil mi? O zaman inandığımız gibi yaşayarak, davranışlarımızı ona göre şekillendirmek gerekmez mi?
O halde yüzlerde maskelerle dolaşmak, yalana riaya bulaşmak demek değilmidir? Kalp kırmak, onarılmaz bir yara değil midir? Samimi olmak ruha deva değil midir?
Tamamını Oku
