Hep batmayacak kadar Şiiri - İsmail Baykal

Yaşamın, o en son noktasında.
iki metrelik, benim gibi yıpranmış.
Naylon bir halatla, hayata bağlı.
Esirim…

Çürümeye yüz tutmuş,
Her yanım.
Çürümeye yüz tutmuş,
Sevdam.
Herkesin tanıdığı,
Kimsenin hatırlamadığı.
Eski bir balıkcı sandalıyım.
Adım İsmail….

Gecenin karanlığında, yalnızlığımla..
Gün ışıyınca, dalgalarla
Savaşır dururum.

Korkarım….
Halatın kopmasından
sürüklenmekten
Düşünceler deryasında.
Sahipsiz, sensiz, umutsuz kalmaktan
Korkarım.

Korkarım,
Denizin büyüklüğünden,
balıkların zalimliğinden.
Ortasında dümensiz yalnız kalmaktan..

Gece boyu vurur beni.
Bağlı olduğum koyda.
Duvarlara, kayalara.
Acımadan defalarca…

Zaman zaman,çatlar kırılırım
Su alır, kendi kendime ağlarım.
Sevildiğimden değil,
Kavgamdandır,
Sürüklenirim hayallerimle.
Acemi ellerde onarılırım,
Dert şarkıları söylenirken
Hiçbir zaman, denize karşı duracak kadar
Değişmez parçalarım
Boyanmaz tahtalarım
Hep batmayacak kadar
Cilalanırım….
Hep batmayacak kadardır
Umutlarım…
Bir bilsen ne kadar zor dur
Ölmek isterken yaşamak…
Yaşamaya mecbur kılınmak…
Bir bilsen ne kadar zordur…
Kısık sesle saklanarak ağlamak…