Hep aynı kişi Şiiri - Yavuz Atıl

HEP AYNI KİŞİ

İki kardeştiler, henüz gepegenç,
Otuz yaşlarında, uzun boylu gürbüz.
Bağırlarında dünyayı beslerlerdi,
İkisi de ölüverdi, ansızın, güpegündüz.

Onlar aslında ölmediler, katledildiler.
Bizde otuzbin canı alan zihniyet,
Bu ikizleri de yok ediverdi apansız.
Hani nerde kaldı asrımızdaki medeniyet.

Eylüler hep kara mı olur bilinmez,
Terör denen bela bir çıban gibi içimizde,
Ey Ay’a giden Mars’ı keşfeden dünya
Silkinip atamadın bu belayı aczinden niye?

İki genç hüzünle düşerken toprağa,
Beş milyar lanetliyordu terörü.
Birgün mutlaka insanlar anlayacak,
Yetti artık yüzbinlerin ölümü.

Yavuz ATIL
Paris 11.09.2001