Hep Aynı Kadınsın Şiiri - Mehmet Çobanoğlu

Çığlık çığlığa susan daima alev-alaz yanan
Dertli başını ellerin arasına alıp
Dili damağına yapışana dek
Ağlayan
Ömründe bir gün bile
Mutlu olmayan
Her an
Kızıl kan tüküren
Derelere, nehirlere
Gözyaşları sığmayan
Kötü yaşamı hiç bitmeyen, güneşi hiç doğmayan
İliğine kadar öfkeli, kederli zamansız ağlayan kadın

Yürek yarası dikiş tutmayan, içten içe kanayan
Kederi salkım-saçak yüreğine dağılan
Yüzü hiç gülmemiş
Yüzü gün görmemiş
Bahar, yazı çoktan unutan
Dört mevsimi hep kış yaşayan
Dizlerini döverek feryat-figan ağlayan
Ölümden başka tek şey tanımayan Kürdistanlı kadın

Ömrünce hep zulmün sancısını içinde taşıyan
Körpecik ruhu paramparça ellerinde kalan
Ağıtları yanık
Kolu-kanadı
Kırık
Kaygıları hiç tükenmeyen
Mutluluğu yakalamayan
Sevdası yaşam sevdası
Kavgası özgürlük kavgası olan
Her an kendi yurdunda can pazarı yaşayan dertli kadın

Roboski’de örüklerini, saçlarını yolum yolum yolan
Bedenleri devletçe parçalanan
Kürt gençlerin arasından
Yavrusunun
Kanlı etlerini yerlerden toplayan
Antep Şahinbey’de bir düğün evinde
Bir gelinin sarı, kırmızı, yeşil duvağında
İslami terör örgütüne evlatlarını kurban veren aynı kadınsın

22.08.2016
İstanbul