Hep Aynı Şiiri - Murat Arıcı

Şöyle bir etrafa bakayım dedim;
Gördüm ki hamam aynı tas aynı.
Yürüdüm yavaşça hep ilerledim;
Değişmemiş, keder aynı yas aynı.

Yalnız, düşünenler her zaman cebi,
Kimsenin hakkını yemezler tabi.
Cümle âlem giymiş; hem bir de sabi;
Başta duran takke aynı fes aynı.

Her şey birbirine öyle karışmış.
Cahil olan âlim ile yarışmış.
Zengin, talep etmiş; hemen erişmiş.
Onlar için kanun aynı yas’ aynı.

Fakir bulamamış ekmeği aşı.
Dökülüp yok olmuş; ağzında dişi.
İçleri kurumuş; pörsümüş dışı;
Fark etmez ki temiz aynı pis aynı.

Nedir bu rüzgar ki etraf toz duman?
Sanırsın gelmiş de ahirü’l zaman.
Kuytu bir köşeyi aradım hemen;
Anladım ki açık aynı pus aynı.

Çoğunun yüzleri maskeyle örtük.
Tanınmaz olmuş da hiç kimse artık.
Sesler bile tuhaf; telleri yırtık.
Az dinledim; tenor aynı bas aynı.

Sonunda mevsim de ayak uydurmuş.
Yerlerini birer birer kaydırmış.
İklim şahit olmuş; nikah kıydırmış.
Ne çare ki bahar aynı güz aynı.

Sordum, bu âlemin hali nicedir?
Dedim, birçoğunuz hem de hocadır.
Verdikleri cevap üç beş hecedir;
Sen de millet gibi böyle sus aynı.