Hep Ağlamaklıydı El Tutuşları

BİR SEVGİYDİ,

ASMA ALTLARIYDI BULUŞMA YERLERİ,

HEP AĞLAMAKLIYDI EL TUTUŞMALARI,

BİLİYORLARDI KALKACAK GEMİLERİNİ.

Bekliyorlardı,

BİLİYORLARDI BİTECEKTİ,
BULUŞMALARI,
EL TUTUŞMALARI....

AMA ACIYI BİLMİYORLARDI,
HEP KIR ÇIÇEKLERİ VARDI ELLERİNDE,
BİR DE MOR SALKIMLARI...

BEKLİYORLARDI HEP,
SABAHLARA UZANIRDI GÖZ KAPAKLARI,
YOKSUNDULAR,
AMA

ONURLU,

ŞEREFLİ,

LİMANDAKİ YOSMALARDAN FARKLIYDILAR,

KÜÇÜCÜK ÇOCUKTULAR,

KOCAMAN YÜREKLERİ,

BOYUN EĞMEYEN ASİLİKLERİ,

VE KORKUSUZLUKLARI VARDI...
KIZLAR LİMANDA EL SALLIYORDU, BİR DE BİRİ…

Gemi yola çıktı,
Yalnızdı kaptan,
uzaklardaydı gözleri,
umuttu dönüşü birleşmekte,
solgundu günün sonuna doğru,
hasret sızlatıyordu, bedeninin sol yanını,
terk edilmeyle, terk etmeyi düşündü,
sevgiyi avuçladı ruhuyla,
yalnızlığı tattı,
sabahlara uzandı,
nemli battaniyesinin altında,
gözlerini yumdu, buğulu gözleri düşledi,
kimsesizliğine birleştirdi,
kalabalıklaştı… Uyudu…Kır çiçeklerini verdi, yarım yüreğine,
bekledi. Bekledi, ezildi…

VE GEMİ YAN YATTI,
BATTI...

SADECE KAPTAN ÖLDÜ...

KIZLARSA,
BİLMİYORLAR...
“O” BİRİ DE BİLMİYOR,

MOR SALKIM'SA BOYNU BÜKÜK...