Hep Ağır Basardın Şiiri - Sebahat Sevinç ...

bir öpüşün vardı
lav alevlerinin denizlere karışması gibi
imbatlara sürüklerdi çocuksu ruhumu
bir yaz akşamı kadar geçici ama
bir ömür kadar kalıcıydı.
o anlarda isimlerimizi unutur
kimseye ait olmayan harflere dönüşürdük.
sanki içine hapsedersin ya kokunu
bavulunda hem düzenli
hem de her şeyi kaybettiren bir
hatıra gibi bırakılmış
unutursan yanarız diye.

ama içimde sel olup çoğalan bir özlem
acıya dönüyor.
sensiz her sabah, güneşsiz bir gündoğumu.
pencereme vuran yağmur gibi sabırlı,
ıslatmadan içeri sızan.
rüzgâr, adını getirmeyince
gökkuşağının ucuna tutunup yıldızlara yol sordum,
kimse bilmezdi dönüşü olmayan düşlerin haritasını.

şimdi göz göze gelememekle
göz göre göre gitmeni izlemek arasında
bir yerde kayboldum.
göğsünde var olan yüreğim
hâlâ seninle meşgul, ama aklım
soğuk bir gerçeği fısıldıyor:
“ o artık seninle düşünmüyor.”

oysa sen "benim sebebimdin."
tüm dünya susar da senin
dudaklarında başlardı çağrılar yeniden.
akşamüzeri suskunluğunda yolumu bulan,
göğsümde yer tutan tek açıklamaydın.
terazinin kefesine gözlerini koyardım
her zaman her şeyden daha ağır basardı.
çünkü kalbim hâlâ seninle konuşuyor
dili henüz öğrenmemiş bir çocuk gibi
her ihtiyacını senin adınla çağırıyor.
“sabah oldu mu?” — sen.
“acıdı mı?” — sen.

ama en çok da,
bir kış ormanında gibiyim —
düşen yaprakların utancı kadar çıplak.
çırılçıplak bir içtenlik hali bu;
Mevlana’nın semâsında bile dönmeyen
bir cevap kaldı içimde:
“artık seninle düşünmüyor."

duvarda asılı bir takvim gibiyim,
hep aynı günü gösteren.
yalnızlığı bile sen sandım bir ara
zaman artık etrafını sarmıyor,
ama icimde büyümeye devam ediyorsun.
– sen yoksun.
– içimde.
– yalnız bırakıldım.
– ve sen sızıyorsun.