Filizlendi, yarim ile birlikte ektiğimiz ağaç,
Gitme! Kal yanımda! Ol başıma tac!
Sen olmazsan,duramam buralarda,
Bil ki, gönlüm sevdana her zaman muhtaç.
Sevdan ile büyüdü aşkımız, verdi tomurcuk,
Beni seven yarimin gözleri, boncuk boncuk.
Ne yapacağımı bilmiyor, şaşırıp kalıyorum,
Zira kendisi büyük ama yüreği hala çocuk.
Büyüdü,gölge verdi sevda ağacımız,
Dilerim mevlamdan hep açık olsun bahtımız.
Okuyorum bildiğim duaların tamamını,
Sürsün ölünceye kadar bu örnek aşkımız.
Ötüyor dallarında cıvıl cıvıl, envai türlü kuşlar,
Yaralar beni ancak, dostların attığı taşlar.
Gelip de görürlerse mühendisler mimarlar,
Dudaklarını ısırır, o kadar da şaşarlar.
Bu mahirliği veren, kainatı yaratan Hudadır,
Bizleri ayakta tutan, en büyük nimet sudadır.
Defalarca tefekkür etmek gerekir aslında,
Aksi takdirde, insanların tamamı hüsrandadır.
30/12/2005
Kayıt Tarihi : 30.12.2005 11:17:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!