Henüz Yedi Yaşındayım Şiiri - Fırat Gül

Olacaklardan habersiz mahsum bir kız çocuğuyum,
Yaşamım,umutlarım ve sevincim elimden alındı.
Yaşama yenik düştüm,
Bedenimi babamın kurşunları parçaladı,
Acı ve garip bir duyguydu hanemde öldüm.
Kanım kara nazar boncuğu oldu evime.
Ölümü annemin gözlerinde gördüm,
Zalimliği babamın yüreğinde.
Anneme sarılıp uyan diyemedim,
Ölümden uzaklaşamadım,kaçamadım.
Çıkış kapısında yığıldım yere;
Uyandığımda cennetin güzel yurdundaydım.
Annemin kollarında mutluydum,
Melekler sarmıştı dört bir yanımızı;
Henüz yedi yaşındayım:! ! ! !

Belki sığdı bedenim tabuta;
Yaşamım,umutlarım,hayallerim sığar mı dünyaya.?
Küçük bir mezara hapsedildim,
Tohumdum toprağa ekildim.
Duyanlar ağladılar yanı başımda.
Gözyaşları ıslattı toprağım,
Ağıtlar yakıldı benim için,
Ağıtları işiten yürekler yandı,
Taşlar çatladı ve ağaçlar kurudu;
Henüz yedi yaşındayım.! !

Oyun vaktim geldi,
Arkadaşlarım beni bekler,
Oyuncaklarım öksüz kaldı.
Hayallerim kimsesiz kaldı,
Tüm yaşantım gözlerimin önünden geçti,
Hüzünlü bir film karesi gibi.
Ölümün ne olduğunu bilmeden; tattım acısını.
Gülüşlerim fotoğraflarda kaldı,
Yazı defterimi bitiremedim,
Hikayemin! mutlu sonunu göremedim.
Doyasıya oyun oynayamadım,salıncaklarda sallanamadım.
Yediğim son şekerin tadı hala ağzımda.
Hüzünlü bir şiir oldum,
Belki bir hasret türküsünde yitirdim yaşantımı;
Kelebeklerle bir oldum uçuşarak kayboldum.
Gözlerimin içinde kin gözükmeden,
Aklım kötülüğe ermeden gittim! mutluyum.
Henüz yedi yaşındayım.! ! ! !

Su gibi berrak yaşantım; bir anda kanla bulandı,
Gözlerime ebediyet perdesi çekildi.
Beyaz elbiselerimi son kez giyip gidiyorum işte.
Hoşçakalın.! ! ! ! ! !