Henüz Üç Gün Şiiri - Hikmet Nazlı

Yeşil bir kış günüydü; maviye çalan
Usum sesleniyordu upusul usum;
“Unut haydi” diyor muydu? “Her şeyi unut”
Bilmiyordum;
Özlem, şakağımda tutsak.
Devrilmiş bir gülsuyu şişesinden akar gibiydi cismin.
Bir adam yürüyordu sokağımda aksak.
Arabasını henüz park etmiş öte köşeye;
Giremiyordu bahçesine ailesinin oturduğu evinin.
Sarhoştu ama sevdikleri miydi içerdekiler?

Sarkıtılmış bir zeymuran çiçeği gibiydi ismin.
Henüz üç gün geçmişti veda edişinden bu yana henüz.
Dipdiriydi her şey.

İniyordum aşağıya,
Apartmanın girişinde birikmiş yaprakları süpürüyordum.
Sever gibi yapıyordum komşuları, büfeciyi, çaycıyı.
Sokaktaki hayvanları gözlüyordum her sabah;
Beslemek istiyordum hepsini ayrı ayrı.
Parkı seyrediyordum, parktakileri.
Kırılmış bir salıncağa benziyordu suratım.
Yüreğim acıyordu.