Henüz Onbeşinde Şiiri - Sumeye Eydgn

Daha küçük bir Kız çocuğuydu, Masum temiz
Ne guzel gülerdi, Güldüğünde gozlerinin içi parlar .
Kendisiyle beraber herkesi ısıtırdi.
Herseye kendi gibi masum temiz bakardi.
DAHA ONBESINDE..
Herseyden habersiz tum kotuluklerden uzak.
Birgunde büyümek zorunda kaldı küçük kız.
Hersey onun için evcilik oynamak gibiydi.
Kimse onu çocuk gibi görmedi,Kimse onu duymadı.
Oyle bir gunde yüzünde çiçekler acan gozleri parlayan
Herkesi ısıtan gülümsemesini sevmediler işte.
Bambaska bir yola girdi,kendisini unutan unutturan o uzun yola.
Kimseye duyuramadi sessis çığlığını,Ne yazık...
Sonra kendisinin kim olduğu unuttu unutturdular.
Heryerde başka isim verildi Anne,komşu,yabancı.
O küçük kız cocugu kayboldu bu isimlerde.
Sonra genç bır kadın oldu,kendını unutan unutturanları hatırlayan genç bır kadın.
O küçük kızı hatırladığında gözlerinden süzülen gözyaşlarına engel olamadı.
Çok canı yandı çok ağladı.
Çünkü neleri neyi sevdiğini hiç unutmadı.
Öyle kendini unutan bır kadın olduğunu anladı.
Cok canı yandı, Cok ağladı.
Herkesi çıkardı hayatından.
Ama tutunmak zorundaydı hayata ve kendıne.
Sustu kadın,konuşmadı kimseyle.
Kadın olduğunda terketti Herkesi ve yeniden kalktı ayağa,kimseyi duymadan.
Önceden kendi sesıne sağır olan küçük kız.
Kadın olduğunda başladı savaşmaya, sonunu düşünmeden cıktığı yolda.
ŞİMDİ SİZE SORUYORUM!
HAYAT MI KÖTÜ YOKSA HAYATIM İÇİNDE YASAYANLAR MI?