Henüz bitmedi….! ! ! Şiiri - Nazife Abaylı

Doğuştan başlamış yaşamla savaşım,
Dokuz aylıkken, bilinmeyen bir derde yakalanmışım.
Koma halinde bulmuş annem beni ocak başında,
Götürmedikleri doktor,hastane kalmamış.
Çaresi yok demişler,günlerce başımda beklemişler
Seferber olmuş köy halkı,dağ bayır yürümüşler,
Hocalara bile götürmüşler.
On beş gün sonra açmışım gözlerimi,bayram etmişler.
Sonra şehre yerleşmiş babam,
Bıkmış sanırım,dağ yollarının yamaçlarından…

Anımsıyorum dün gibi,
Zindan Mahallesi ve Boztepe’yi,
İki katlı,sarı boyalı evi.
Alman bir komşumuz vardı,
Yıllardır yalnız yaşardı.
Adı Hans’tı.
Kırk beş,elli yaşlarındaydı.
Bilirdim çok severdi beni,
Bazen elimden tutup gezdirirdi.

Pazara gittiğinde annem,
Pencerenin önüne oturur,dışarıyı izlerdim,
Hans’ı gördüğümde,nasıl da sevinirdim.

Beş yaşındaydım.
Oynarken bir gün kapının önünde,
Anımsamıyorum,annem anlatır sonrasını,
Mahalleden uzaklaşmışım.
Çiçek toplayacakmışım..

Boztepe’nin,küçük limana bakan yamacında,
Altı deniz,dik uçurumun başında,
Elimde çiçekler,kaymışım.
Otlara tutunmuşum tek elimle,on beş metre kaydıktan sonra.
Zindan kapısından geçenlerden birisi,
Duyunca ağlama seslerimi,
Koşmuş ama……
Kurtarması imkansızmış..
Tüm mahalleyi ayağa kaldırmış,
Annem de beni ararmış.
Koşanları görünce uçurumun başına,
Ben olduğumu anlamış,
Uzun bir ip bulmuşlar,
Hans’ın beline bağlamışlar,
Aşağı salmışlar,
Kurtarmış,
Çekmeden içine deniz beni…

Görünce elimden bırakmadığım çiçekleri,
Almış birkaç tanesini.
En son on iki yaşımda gördüm Hans’ı,
Elimden aldığı kır çiçeklerini,
Kitap arasında,halen sakladığını söyledi..

Ülkesine dönecekti,
Ailemden evlatlık istedi beni,
Babam vermedi.
Vedalaşırken bana,
“Alırken uçurumdan seni,
Gözlerini gördüm..
Biliyorum..
O gözleri…
Kimse ağlatamayacak,
Güçlüsün sen! ” dedi.

Halen çok severim kır çiçeklerini,
Hans’ın da dediği gibi,
Kimse ağlatamadı gözlerimi,
Ama yaşamla savaşım,
Ocak başı ve uçurumda başladı…
Yıllarca devam etti…
Ve………
Henüz bitmedi….! ! !