Heno Şiiri - Mehmet Cemal Saydam

Başım dumanlandı yine bu gece,
İçtiğim suların, tadı yok Heno.
Bir yara depreşti içte sessizce,
Bir volkan patlar ki, adı yok Heno.(*)

Yürek fırladı da gitti yerinden,
Bir acı var, kopup gelir derinden.
Eğilir selviler, öper elinden,
Cüssem bana yüktür, canı yok Heno.

Getir tuzları ki, bas şu yarama,
“Aşk” demişim, başka bir şey arama.
Lânet oku, boşa geçen zamana,
O’nsuz geçen günün, şanı yok Heno.

O’na; “Bitlis” derler, sevdamın adı,
İşte yine, sevdam bana dadandı.
Kapılar kapandı, dünyam karardı,
Yaramın adı var, sanı yok Heno.

Yüreğim gezinir, yolda dağlarda,
Ahlat, Adilcevaz, Mutki, Tatvan’da,
Bitlis Deresi’nde, Hersan-Zeydan’da,
Çekilir damarım, kanı yok Heno.

(*) Heno: Bitlis ağzınca, 'Hanife'