Hengamesi ufuklardan istanbul' un semala ...

İstanbul güneşi,
Penceremden uğurladığım gözlerin senin.
Ardından üflediğim amindesin.

Dertlerimin fezasına dert eklerken dostlarım,
Duygularımın sırrına kadem bastım.
Ellerimle örüp astım çilenin yumağını,
İstanbul güneşi gözlerinde kurusun diye gözyaşlarım.

Senin huzurla uyuduğunu bilerek,
Sensizliğime senin mutluluğunu yoldaş kıldım.
Gözleri sen,
Gülüşü sen,
Gecesi sen istanbul' da,
Bir başıma kalmışlığımın yorgunluğuyla,
Yine İstanbul fırtınası gidişinde, toprağıma tutunuyorum.
Güneşimin doğmasını bekliyorum.
Yeniden.

Gözbebeğine öfkesi sıçramış,
Hengamesi ufuklardan istanbul' un semalarına uğramış dosta...

Sorumluluk tufanlarım zorunluluk çeşmesini söküp attığında,
Varlığımdan başkasına zorunlu olmadığımı anladım...
Hırs ve ihtiras hesapları cüzdana sığmadığında,
Sermayesi gönül olan bir saraya sığındım...

Işıltısı kainatı kaplayan gözbebeklerimde kazılı bir mezar gördüm,
İçinde yağmur birikintisi,
İçinde buz gibi taşlar,
Ve canıma kıyamadığına karşılık,
Canına kast edecek kemirgenler...

Çiğdem olup toprağa dokunmak nasıldır diye düşünürken,
Kimseciklerin olmadığı kabristanda,
Tüm korkularımı ayak parmaklarımın uyuşmasına verip,
O derin mezarın içerisine girdim.
Toprak,
Canım ve canın...
Can benim değildi ki...

Burası ne kadar soğuk.
Eteklerim kabir suyuyla ayaklarıma damlıyor.
Bu taşlarda neyin nesi?
Toprağa diri diri gömülen kız çocuğu muyum cahiliye ertesi...
Akşam ezanları okunuyor.
Ürpertisi çöküyor mahşeri bekleyiş sahiplerinin üzerine karanlığın.
Ve sessizlik…

Tut elimi,
Gitmeliyim...
Kapılar kapanmadan buraları terk etmeliyim.
Bir gün asla terk edemeyeceğimi bilerek...

Hengamesi ufuklardan istanbul' a damlayan neşidem!
Gözbebeğinde ölümün nişanesine dokunsada kirpiklerim,
Aşk havfına tek necat ölümdür,
Yaşam dediğin çiğ bir dem...

Soytarı mısralarımın bilmecesini kim bulursa,
Toprağın diline dolamalı...
Varacaksak aşkın sahibinin huzuruna
Aşk ile varmalı...