Hengâme Şiiri - Yusuf Bülbül

siyah yani simsiyah gecenin beşiğinde köpürürken an
korkunun damarına kanımın siyah dilini enjekte edip
belanın omurgasız canına ölmeyi öğretiyorum

ille de boşluk dediğimde yürümeyi öğreniyor sancı
iyi ki diyorum kemikleşen bir ayet ölünce tanrı

ille de hengâme
bıçağın gıcırtısına hangi bileğimi tutsam
suda boğulan balık gövdemin yanına yaslanır

ey yeraltının çılgın çocukları sesimi nereye koydum dediğimde
tuttum gölgemi öldürdüm şimdi ne oldu