Hengâme Şiiri - Mehmet Demirel

Kimler hengâmede belirsiz, artık son kavga bu.
Sıksan, bir damla çıkmaz kan, kemikler kupkuru.
Paçavralar uçuşur şimdi, sokağın kör başında.
Bir deliye emanet kaldırımlar, çeyrek yaşında.
Vahşet akşamından kalan yasın sükûtunda bu ses.
Parçalar karanlığı, “hani insanlık” diye bağıran nefes.
“Edep” can çekişir, “onur” varis bulmanın derdinde.
Hoş bir kelam aranmaz artık, şairimin bendinde.
Var git ey yiğit, yok bile yok eşkıyanın kucağında!
Zulüm de Allahın kulu, bulunur bir gün zalimin ocağında!