Hengâme 2 Şiiri - Yusuf Bülbül

Hengâme 2

yağmur yağıyor üryan ve telaş içinde izmir’e
bir kadının incecik parmakları gibi dokunuyor bedenime
iterek karanlığı geçiyorum sarhoş dervişler mezarlığından
cebimde intihara meyilli flüt sesini annem sanıyorum
yanılgıdan içimdeki tanrı resimlerini ters çakıyorum kaburgama

dağlara ormanlara suya inanıyorum içime düşmüş şüpheden
dionysos’a kızıyorum sesimi boşaltıyorum bakire bir cümleye
rest diyorum yaşadığım ana gören olmuyor korkudan
süzüldüm can ve ten üstünden delirmesin diye sızı
kendimi ve psikiyatri doktorumu yitiriyorum
ablak suratlı monolog bir budanın aklında

eklem yerlerimde repliksiz korkunç titremeler yalıyor kendini
nietzsche ile karşılaşıyoruz psikiyatri kavşağında
kan sıcaktır diyorum parmaklarımı çıkarıyorum beynimden
durmaksızın su içiyorum elmaya kan bulaşıyor ağlıyorum
nilgü’nü hatırlıyorum bir balkona sığınıyorum

meryem ve üç kardeşi bir de isa
yemin olsun ki ölüm yamalıdır diyorum
sonsuzluğun gırtlağından çekiyorum kemiklerimi
ainşten oluyorum çocukluğum kaçıyor anne karnına