Hendikap Şiiri - Sebahattin Kömürlü

bir acı,
ki,
aldatılmışlığın
verdiği,
ya da,
unutulmanın getirdiği, hendikap.
işte,
tüm bunlar bir araya geldiği de,
bu mu
dur,
yaşam…
anlıyorsan,
ya da
anlamıyorsan,
ne çıkar…
yangın,
nasıl yakarsa önüne geleni,
ve
dolunun vurduğu dal,
nasıl kırılırsa...
inan,
bir büyük boşluktayım…
zaman,
kavram olarak
bir hiç.
sensizlik,
her şeyi şekillendiriyor.
öyle bozuk,
ve
çapraşık ki cisimler,
hiç bir şey, yan yana gelmiyor.
yağmurlu bir bahar sabahı,
kendi yalnızlığımla,
İstanbul sokaklarında,
adım atmaya
çalışıyorum.
kaldırımlar, delik deşik,
bu koca şehirde,
sırılsıklam.
tutamıyorum
göz yaşlarımı…
işte
ben,
böyle
hüzünlenirim.
zannedersin,
bütün hüzünleri
yüklenmiş yüreğim.
benim,
böyle
elemlerim,
kederlerim,
dertlerim,
artık söyle,
kime ne, söyleyeyim...
sonuna geldik sonun,
ne olur bir şey de,
bi’şey
şey
de...