Hemşire Gözüyle Şiiri - Sevginaz İnal

HEMŞİRE GÖZÜYLE
yücelerden yüce diye öğretildi bize
sizler beyaz meleklersiniz dendi
oysa yalnızca insandık bizde
yalnızca insanlarla uğraşı mesleğimizdi...
en belirgin özelliğimiz empati kurabilmemizdi..
bazen sıcak bir alına dokundu ellerimiz
bazen ağrıyan bir karına...
tıbbi uygulamaları uyguladık çoğu kez
asıl amaç; ağlayan kalplere girebilmemizdi
canını yakarken bir kimsenin
her defasında gülümseyebilmemizdi...

bu kutsal bir meslektir dendi bize
keşke bu denli kutsanmasaydı
yalnızca insanların iyilik hallerine
kavuşturmak için,bir yapı taşı olduğumuz vurgulansaydı...

psikolojiye göre ilk yıllarda idealisttik bizde
hep en iyiyi en doğruyu yapmaya çalıştık
yapmaya çalıştıkça bir yanımız incindi hep
bu yüzden belki sıradanlaştık
yıllar geçtikçe ne doyuma ulaştık,maddi olarak
ne de manevi huzura kavuştuk
yıllar tükendi sonra, bizlerde tükenmişliğe alıştık...

hastanelerde nöbetlerde geçti ömrümüz
anneye hasret kaldı çocuklarımız
başkalarına yardımcı olayım derken
öksüz kaldı hep bir yanımız
her mesleğin kendine göre dikeni var
bize batan çöğür dikeni...
yinede gülümsemeye çalıştı yüzümüz..

periferde çalışırken, hastaneden dışlandık
hastanede çalışmaya başlayınca bilmemekle suçlandık
oysa sağlık ocağında gecenin üçünde
dikiş atarken doktorduk
arı-akrep sokmalarına müdahale ettik
acil vakalarda hep tektik...
aşılarda,iğnelerde sorumluluk bizdeydi
olası yan etkilerde suç hep yine bizdeydi...

ev gezilerinde bazen kapılardan kovulduk
bazen cinsel saldıralara maruz kaldık
bazen köpekler ısırdı bizi
güneydoğuda dağlara kaçırıldık..
kar,buz,yağmur durduramadı bizi...

poliklinikte,hastalar neden doktor yok-
doktor ne zaman gelecek? diye,bize dertlendi
doktor gelince; nasılsınız efendim? diye
yalakalığa başladı...
her durumda,her şekilde arada kaldık
nankör meslek bizimkisi, kimseye yaranamadık...

bizim mesleğimiz hata götürmez
terzi olsan yeniden dikersin
berber olsan yeniden kesersin
sekreter olsan yeniden yazarsın
insan sağlığın da yeniden deme şansın yoktur
hata yapma oranın sıfıra yakın olmalıdır her dem...

şimdi geriye dönüp baktığımda
iyi bir insan olmaya çalıştım
insanların hastalıklarını sağaltımda,yoldaş olmaya çalıştım
ağrılarının,sancılarının,hastalıklarının verdiği
psikolojiyi anlamaya çalıştım...
onlarını yerine kendimi koymaya çalıştım
kişiler arası iletişimi kurmaya çalıştım
boşa değil doluya yakın geçti bu yıllar...

NİSAN 2012
TIP.FAK.ÇOCUK POLİKLİNİĞİ-MUĞLA