Özlemini yadsımaktan yoruldu yüreğim. Ağlamayı hep başka güne ertelemek. Deveyi pire yapıp yaşamak.. Polyannacılık oynamak yani!
Uzaklığın en büyük dert içime. İkimizin de bildiği ama dile getirildiğinde birbirimizi acıtacak olduğundan şüphemiz olmayan, sözcüklerin arasında gizli gizli ağlayan bir duyguydu uzaklık.
Her mektubunda; bin bir umut, bin bir coşku! Hayatın nasıl da güzel olduğunu anlatıyor bana, yalan söylemekte gözlerin kadar beceriksiz olan yazın... Yazın; dağınık, söz dinlemez. Satır aralarına yükselmiş çoğu harflerin.a’ları ve o’ları bir tek ben ayırabilirim, çizgilerini unutmuşsun yine.. Oysa ben çok iyi bilirim ki aklın başında değilken böyledir yazın senin.
Mektubu ışığa tuttuğumda, benek benek izleri göz yaşının.“Burnumun direği sızlaya sızlaya yazdım“ diyemesen de sen, gözlerinde biriken yaşların, burnunun kenarından süzülüp kağıda damladığını bilirim ben. Benimkiler de öyle damlar mektuplarıma çünkü. Ağlayarak yazarız.. yine ağlayarak okuruz birbirimizin mektuplarını ve yine aynı yalan dökülür dudaklarımızdan: „Mektubunu sevinçle okudum! “
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
