Hem Neden Sevesin ki? Şiiri - Mehmet Bulut

Hava ağır ağır aydınlanıyordu
yeni bir sabah yaşanacak besbelli.
Yarı uykulu şoförler yeniden
beni toplarken yol kenarlarından
senden dönmekteyim hiçliğime,
kimsesizliğime, sensizliğime yani.
Gönülsüzce bindiğim her araba
daha bir gönülsüz senden uzaklaştırıyor beni.
Yağmur yağıp bereketini versede
artık toprağıma bekleme vaktidir,
sabretmesi mecburi gidişlerden.
Htırlıyor musun hep sen gidiyordun benden çoğalarak
şimdiyse ben
hüzünlerimi çoğaltarak...
Ve bu kenti hüzünlerimin başkenti yaptım
her sokak taşının en derinliğiyle.
Hem neden sevesin ki diyorum çukurlaşmış gözlerimi...
Ne sürekli gülen bir yüz
nede o gülen yüzde bir çift gamze...
Daha neşeyle bir pişti bile oynayamıyorum senle,
ama zıplamada hala iddialıyım.
Değil mi ya
Hem neden sevesin ki
hüzünlü dönüşlerde permeperişan beni...