Hem De Ne Sevmek Şiiri - Burhanettin Akdağ

Yağmurlu, fırtınalarla boğuşan
Puslu ve kara bir sonbahar günüydü o gün
Yol bulamıyordu sular, kavga ediyordu akmak için
Soğuk, rutubetli ve kötü bir akşam vaktiydi
Büzülmüş kalmıştın, merdiven kuytusunda
Kömür karası gözlerin parlıyordu, karanlıkta
Ürkmüş, üşümüştün.
Sarmaya çalışıyordun korkularını, çaresizce
Isıtmaya çalışıyordun, titrek bedenini...

İşte böyle bir anda uzattım sana, ellerimi
Korkmuştun önce, kavuşturdun ellerini karnında
Kapattın kendini kirpi gibi, iki büklüm
Artmıştı korkun, titriyordun zangır zangır
Dişlerinin takırtısı geliyordu bana kadar...

Dokundum omuzuna hafifçe
Okşadım ıslak ve yapış yapış saçlarını
Sıcak ve sevecen avuçlarımda, ısıttım
Açıldı bedenin yelpaze gibi, ağır ağır
Tuttun ellerimi sıkıca, doğrulmak istedin
Yoktu ki mecalin, devrildin geriye tekrar
Kucakladım narin vücudunu
Sarıldım sevgiyle, koruma duygusuyla
Ağladı bakışların, aktı yüreğime bir ateş topu
Bu kadar mı ağırdı çaresizliğin, umutsuzluğun?

Atmışlardı sokağa seni, ölen eşinin ailesi
Koparmışlardı çocuklarından, yuvandan
Kalmamıştı umarın, sığınacak kapın
Ölümü bekliyordun sanki, son çare
Ama, takılmıştın bir kere gözlerime orada
Karaltı halindeki çaresiz kıpırtılarınla
Gidememiştim ne bir adım ileriye, ne de geriye
Kilitlenmişti adeta zaman, durmuştu yelkovan
Böylesine hazin, acılı, elem doluydun
Yuvasız kuşlar gibiydin, solgun, bitkin...

Sevdim seni bu mahzun halinle, kömür gözlüm
Isındı yüreğim sana, ıslak sevdalım
Bu, hayatta son yıkılman olacak senin
Düşüncelerindeki son yılgınlıkların olacak
Üzülmeyeceksin, unutacaksın acılı geçmişini
Dönmeyeceksin artık gerilere, küllenmiş anılarına...

Tabii bu, son ağlaman olmayacak elbet
Hatta, daha da çok ağlayacaksın kömür gözlüm
Acıyla akmayacak artık, yaşlar gözünden
Sevinç gözyaşları dökülecek, sevda pınarından
Kurumayacak yüreğin, taşacak yatağından ırmağın
Okyanuslara dönecek, biriktirdiğin özlemlerin...

Sevdim seni bir kere kömür gözlüm, sevdim
Hem de ne sevmek, tarifsiz, anlatılmaz. sonsuz...

(18.10.2005)