Helsinki Günlüğümden Şiiri - İbrahim Kıbrıs

Küçük bir adanın karşı kıyısında
Bir yalnız adan
On yedisinde Nisanın
On yedi yılını yaşıyor usuldan
Kimseler farkında değil…

Ağaçlar dargın bir çocuk gibi
Güneşler bekliyor gökyüzünden

Kuşlar ötmese dallarda
Ördekler yüzmese sularda
Kavaklı adanın kavakları kadar nahif bir dam
“Uyandırmazsan uyanacak değil.”

Sığ kayalıklara çarpmasın,
Dağılmasın diye gizli bölmelerdeki yükleri
Kendince kayıp gidiyor soğuk sularda
Yaşlı bir genç adamın yaşam teknesi

Tükenmez bir kalemle tüketiyor
An ve an
Kendine biçilmiş sayılı yürek vuruşlarını

Kah bulutların ardından gidiyor
Kah üstünden
Uçan kuşlara özeniyor koşan çocuklara
Kat ediyor kim bilir ne çok yolu
Seviniyor, hafifleşiyor kuşlar gibi,
Çünkü son durak hep Anadolu

Belki son görüşümdür diye,
Bu uzak yalnızlık ülkesinde
Denize yüreğiyle bakıyor,
Gökyüzüne gözleriyle

Kızlarını düşünüyor önce,
Sonra karısını
Belki diyor, bulmuşlardır
Çıktıkları yolculuğun
Kim bilir kaçıncı durağını

(Elli yedi yıllık yaşam teknesi/Kalmasın diye sığ denizlerde/Nisan yağmurları kadar bereketli/Küçük bir çocuk kadar hareketli yüreğiyle/Yelken açıyor rüzgarsız denizlerde.)