Hêlîn Şiiri - Remzi Çakın

Gözlerim hep pencerende kaldı
Açtım yoktun…
Açtım yoktun…
Gönderdiğim dizelerde, boynu bükük kalmıştı ağlamaklı
Hêlin adalet savunmasında dedim…işi var dedim
Kandırdım aklımı

Uzak haber ne tez gelir…
Ne acı gelir…
Saplanır boğazına
Konuşan dilin lal…Düşünen aklın şaş olur
Gökyüzü karanlık, yeryüzü soğuk olur
Üşürsün…Titresin…
Başı kesilmiş bir tavuk gibi çırpınırsın kaldığın yerde

Ben de kala kaldım…Pencerende asılı
Hani camda konuşursun da bağlantı kesilir
Hareketli sen, donar resim olursun
İşte öyle dona kaldım kedimde
O canlı ben…Resim oldu duvarına

Sokaklara vurdum kendimi…
Sokaklar çıkmaz…Gün karanlıktı
Aklımda kalan tek cümle pencere kalmıştı
Ondandır ki hep pencere açtım
Hep pencerelere baktım
Tüm pencerelerde sen vardın
Ama, pencere senin değildi
Anladım ki
Dostlar mahallesinde
Her pencere
Hêlin olmuş….

Remzi Çakın
17 Haziran 2009 İstanbul

Talihsiz bir kaza geçiren ve uzun süre kumada kalan sevgili Helin Kaya’ya adanmıştır…