Helikal Yapılar Şiiri - Mehmet Büngin

Söyleyecek çok sözüm var ama niye söyleyim ki
Şimdi gibi usul usul kenara çekilmiş tüm bildiklerim
Yeniden hikmeti ararım daha güçlü zeminde belkide ne
Anladığım yeni bir dil ile söylense yada oluşsa artık

Helikal yapılar kadar gerçek olmalı ve belki kımıldamalı
Ses duymak boşuna artık harekete geçmeli derim
Bunca bekleyişimi bir nazara bağlarım diyeyse
Yeniden düşerim çaresizliğimde umudum biter

Kalkıp penceremi açsam görecekmiyim. kalmadı hal
Ben sürüm sürüm süründüm burnum yere süründü
Bu kadar alçalacağımı bilemem ve acı benim tuzağım
Şeytanlıklar bana yansımasını göstermeye fırsat kolluyor

Bakarım sonra gülerim ve göz yanılmalarının ortasındayım
Derken abilik derken büyüklük derken umuda yolculuk
Yanlızlık kapı eşiğini gösterir gibi sonra itekleme
Köre körsün diye söylemek bana ne kazandırdı

Ayna gibi duruş hangi yanlışıyapmamı suç teşkil etti
Aramızda ve gene hava soluması nefes nefese kaldım
Acı artık benim için olacak ve onun köşe taşıyım
Nedense herkesi daha yakın hissettiren o santimetre de gizli

İstediği mi alıyorum diyormuşum zevk bir yanıtsız soru
Kurulukta hiç yeşermeyecek bir tabut teşkili var
Anlaşılmadık orman meğer köşe başında deli bulunmuş
Bu kendim derim de böyle olmasını istemedim

Hadi ağlayayım seni düşününce belki hoşuma gider ızdırap
Ve belki umudumu yeniden yazarım seni ele alamassam
Ve kurtarmak o kadar çok sık ki yüreğimde sanki
Ve bulamam bir rahat nefes artık yoksa hayat bu mu

Sen göz üzere merdivenlerin üzerindesin bilemesin
Yapılmış ve oluşturulmuş sanki tek ben görüyorum zannettim
Benim için yapılmış bir şey kalmamış mı acaba demeye zorlarım
Dişlerim yavaş yavaş seyrelmeye başlıyorken tatlı gülümsemen

Asla eşitsizlik istemedim ve seni çukuruma da sokamam
bir mezarım var neredeyse senin de benimle olmanı dilerim
Unutmamam gereken hiç bir şeyim olmadı bilirim
Taraf tuttun sanada beni anımsatacak bir taraf olmadı

Ne çabalarım boşa gider ne kadar yorulmuşum bu olamaz
Güz mevsimi bile geride kaldı kıyamete yakın
Ayak üstü seyrederim sonra yoluma dönüp giderim
Bulamadım neden se bir rahatlık bu roman karesin de

Ne kaçabildim onun yüzünden nede tam bakabildim cesaret için
Bu devirme bir cihanı yük yükleyecek kadar zor
Kimseye de fiske vuramayacak kadar dar küçük beynim
Ve kokulu bahçenin içinde binlerce insan olabilecekken

Yoluma gelen kendi kendine açılmış bu çiçekleri kim koparıyor
Gizli gizli bakışma arasında ben en çok utanıyorum
Senden veya benden bir fark çıkaramıyorum sonunda
Melekleri seni gördüğüm zaman inanmaya başlıyorum