Hele Bir de Masanız Varsa

Yıl bin dokuz yüz kırk’larda
Güneş buzdağının ardında
Hem karanlık hem de dondurucu esiyor yaman

Arzuların yaşama geçmesinde
Bozguna uğramıştı umutlar
Yaşam söndü sönecek bir mum alevi sanki
Korkular istenmeyen konuktu
Her evin başköşesinde
Ve
O günlerin şaşkınlığıydı insanlığın
Korkulu düşlerdeki hoyratlıklar

Gün aydınlığında
Güvenli sanılırken yaşamak
Aysız gecelerin
Korkulu filmleriydi
Sabahlardan önce dehşetlenen

Güneş batık, toprak tohuma küs
Değirmen boş dönerdi yedikçe yerdi iki taş birbirini
“Un uçar, kepek kaçar’dı” elde avuçta! ...
Sofralar ekmeği unutmuş, karnıysa doymayı insanların
Bilirsen harlayan namluların yalımları yutmuşken
Babaları, oğulları, cüzdanları ve de umudu
Sen o günlerin tanığıyken Bayrağına düşen öykünde
Nerede olursanız olun varsa elinizde küçücük bir açkı
Hele bir de masanız varsa! ...
Ne duruyorsunuz? ...
Gönül ister ki: yağmurun coşkusuyla vermeyi
Bir de veren olursanız isteyenlere! ...

Sağduyu, işte bu o da ‘Bende var’ diyorsanız
Geçmişin acılarını unutturmaya
Tartı yapın işte o an yüreğinizi
Bakınız nasıl da bekleniyorsunuz
Siz ki; çokça çektiniz
Olmaz mı? ...
Siz çektirmeyiniz! …