Hecelere Sığmak

İçimde ki o yanık ateşim durgun
Gecenin uğultusu ve şu karanlık
Ölüm sessizliğinde.
Tek bir fısıltı var
Yüreğimde ‘tık, tık’
İsmin, her kalbimin çarpmasıyla
Adeta inliyordu içten içe...
Durmuyor, durduramıyordum
Hiçbir şeyi kabullenmeyen aklım,
Bir seni kabul etmişti sanki...
Bunun adı aşk imiş meğersem,
Öyle masum, öyle zarif ki o aşk
İsmini dillendirip, ‘seni’ dedim geçtim.
Dedim, dedim evet
Tekrar tekrar diyorum sana,
Seni, seni, yalnızca seni...
Gözlerinin güzelliği doğandan,
Gülüşünün zerafeti benden mi gelirdi yoksa ?
Bu etki o kadar büyük ki
Saatlerimi, senin uğruna,
Şiir yazabilmek için kurban kestim...
Şu zaman geldi çattı,
En zor vaktimde,
En dar anımda ‘sen’ demem gerekirken,
En mesut zamanımda ismini andım.
Şimdi her gün, her saat
Gündüze, geceye yaydım ismini.
Yalnızlığımı atamıyorum,
Ayakta olabilirim,
Ama sürekli sendeliyorum...
Kalem elimde iken diyorum içimden
Yalnızlık bu şiirleri doğurur ama
Bu şiirleri doğuran yalnızlık,
İçten içe sadece şairleri öldürür.
Hem de defalarca...
Ve o kadar zor ki bunları anlatmak,
Seni bir heceye sığdırabilmek,
O kadar zor ki...
Kül tablam bu şiirle de dolup taştı,
Her sigaramda
Her içime çektiğim havada
Seni daha çok seviyorum...
Kalemi elimden
Kağıdı önümden çekip alamıyorum.
Seni aklımdan da
Gönlümden de silip atamıyorum...
İlkler unutulmaz yahut bırakılmaz imiş
Gel de bir gör,
Ben senin ilkin olayım,
Sen de bu hecelerin ilki olasın sevdiğim...

01.55
24.01.2020