Hece (25) = Kalbim Şiiri - Mehmet Çoban

Kırağı yemiş yollar üzerinde dolaşıyorum, ortalıksa hafif karanlık
Kuytu köşelere sinmiş hayvanlar var, çaresizlik içinde, kalmamış canlılık
Kara bir düş görmüş gibi hayat, geceden kalan, doğada, insanlarda şaşkınlık
Kar beyazı dağlar selamlıyor insanı, aramızda ulaşılmaz bir uzaklık

Kaldırımlarda buzlanmalar, yakamozları gözümü alıyor, kör eden ışık
Karşıdan biri geliyor, aksırık, öksürük sesleriyle, giyimli bakımlı şık
Kirli dumanlar bacalardan yukarılara doğru süzülemiyor, hava basık
Küçük bir kuş ortalıkta çırpınıyor, sanki yaralanmış kanatlarından kırık

Kör olmak gerek görmemek için doğadaki hüznü, sanki nağmelerde ayrılık
Küllenmiş bütün duygular, depreşmez artık böyle bir havada, akıllar karışık
Kilit vurulmuş sanki ağzıma, soğuktan, ayaz içime işliyor, nefes kısık
Kuru soğuk ellerimi morartmış, eller cepte ısınmıyor, nerede sıcaklık

Kalem tutabilse ellerim, yazardım bir şeyler doğanın sessizliğine, kırık
Kırmızı, beyaz başlıklı çocuklar okul yollarında kuru soğuklarda, yazık
Kıvrılıp yataklarında uyuyacaklar, yollara düşürmek sanki insafsızlık
Kanıtlamak istiyorlar sanki, kurallar her şeyden önemli, kalmadı insanlık

Kalbim söyler misin nasıl dayanıyorsun gördüklerine, ne bu acımasızlık?
Kalmadı mı vicdanın, nerede insanlığın, sanki bütün hayatın aldanmışlık
Kalbur üstü sözlere ne gerek var, dürüstçe söz, basit, duru, yalın, saydamlılık
Kendini bilir olmalı insan, kurallardan öte, insana düşen insaflılık

Kara sevda çöker ufkuma, ufuklar kara, acep arkasında var mı aydınlık?
Kuytu köşeler arıyor hayat, ayazın dumanında, insana düşense saflık
Kör bıçağın saplanışından beter, ciğere işleyen sorunlar, yok fedakarlık
Kelimelerim yetmez, buz tutmuş, yeter artık, yapılan haksızlık, acımasızlık

23.12.2009 - İzmir

Şiir 25 heceli olup, her mısra aynı harfle başlar ve biter.