Hebil Şiiri - Nurşen Kaygısız

küçük sarı hüzün rengi çiçekleri
kara salkım salkım üzümleri
gözyaşına durmuş...
dere içlerinin kuytuluklarında söylenen
bir içli türküdür hebil...

mevsim kışsa
hele bir de kar yağmışsa diz boyu
bir başka ağıt duyulur
yapraklarından.

ve bir çınar..
tüm ihtişamıyla kollarını semaya açmış
el el yaprakları

hebil dört mevsim
besler çınarı.
giydirir koca gövdeye
bir yeşil elbise
yüreğiyle.
bazan üşür...
bazan ıslanır...
bazan yanar kor ateşlerde,
koca gövdeye sarılan dalları.

dere kenarlarında
koyunlarını otlatan
çobanlar bilir en çok
hebille çınarın hikayesini.

çınar...
bir yiğit delikanlı
güçlü kuvvetli.
mert olanlara ne kadar açıksa eli
namerde bükülmez bileği
eğilmez başı.
yürekse yürek...
ne insan vardır içine sığmayacak
ne insancık.
seveni de boldur,
dinleyip akıl alanı da...

hebil
toprak rengi saçlarının kıvrımlarında gizler
anasızlığından gelen hüznü
zeytin yeşili gözleriyle içer
doğan günün türküsünü.

hebil,
yüzünü çınara dönüp
her sabah bir türkü tutturur;
'bir ay doğar ilk akşamdan geceden
şavkı vurur pencereden bacadan
dağlar kış imiş
yolcum üşümüş...'

bir gökçe kuşun kanadında gelir sevda
konar çınarın dalına.

çınar daha bir dal verir,
daha bir el verir
gökyüzüne...

hoyrattır zaman
çığlar yuvarlanır tepelerden
tutulur sevda yolları ilk akşamdan
ve...
vurulur hebil yapraklarından.

güneş dupduruyken gökte
rüzgar kovarken hüzün bulutlarını,
gelir tüm kederler
çınarın gövdesini mülk tutar...
kemirir binlerce kurt gibi içten içe
bu koca yiğit mert delikanlıyı.

işte o gün
bir hebil yeşerir
çınarın nemli toprağında...
ne güneş ister
ne buluttan nem alır
kendi yüreğiyle
kendi gözyaşıyla
sarıp sarmalar ulu çınarı...

30/06/2010
ödemiş