Hebenekka Şiiri - Serdar Yıldız

Gülmeyi beceremezdik...
Hepsini bulduğumuz herhangi bir zarfa koyar,
çok geçmeden pullardım;
beni terk edeceğin gün hepsine kendi adresimi yazmak adına

Gülmeyi hiç beceremezdik...
Kendimizi zorlar, yine de beceremezdik.
Tüm çeyiz sandıklarından annenin senin için koyduğu yıllanmış yalanları çıkartırdın bir bir
ama gülmeyi beceremezdik işte...

Ağlamayı beceremezdik sonra...
Çok gençtik, çok pembe.
Gözyaşlarımız şehrin kanalizasyonlarına akardı;
yağmur sularına karışıp kaybolmak pahasına.

Sonra, ağlamayı beceremezdik.
Çok köpektik, çok sahipsiz.
Birlikteydik şehirde ama
kaybederdik birbirimizi arka bahçelerde.

Şehir sesini çıkartmazdı bize.
Acınmak yüreğimize dokunurdu,
kusamazdık.
Bu yüzden hep şehir dışına kaçar, utanırdık.

Sevişmeyi beceremezdik yaşadıkça.
Odalarda yalnız kaldığımız tarihlerde
sessiz kalırdık saatlere.
Çok birlikte, çok sessiz, çok şehir.

Birde sevişmeyi beceremezdik.
Çırıl çıplak kalır, üşürdük.
Tirrerdik için için ama dokunamazdık birbirimize.
Tavanlardaki rutubet lekeleri hep dikkatimizi çekerdi çaresiz...