Heba... Şiiri - Mehmet Tunçer

Bir yaştan sonra
Zaman doludizgin geçip gidiyor
Hayat ne garip,
‘’Bir varmış bir yokmuş tan ‘’ibaret
Ne çabuk geliyor pazartesiler
Ne çabuk geçiyor artık cumartesiler
Dünde yaşanan onca acılar
İçimizde biriktirdiğimiz ukdeler
Hep bir adım önde giden umutlar
Belkilerle geçen koca bir ömür
Böylemi olmalıydı.?
Sen istedin diye
Çıkıp ta hayatından
Tüm güzel duygularımı yüreğime hapsedip
Sonra kıymık kıymık kopartıp
Şiirlermi yazmalıydım.
Senin güzelliğini görmemiş
Bencilliğini bilmeyen
Neler uğruna terk edişler yaşadığımızı önemsemeyen
Umurlarında bile olmadığımız
Her birisinin kendi dünyası
Kendi acısı, hüznü
Sevinci olan insanlara
Anlatsak ne çıkar
Ne çıkar koca bir ömür
Az biraz öfkeye
Az biraz bencilliğe
Az birazlara..
Heba olduktan sonra
Unutamadık mı?
Unuttuk tabiî ki ve hatta..
Aklımıza hiç getirmediğimiz anlar bile oldu
Ama bir an geldi
Üzüldük, kahrolduk..
Biz yıprandık, yaşlandık
Ama sevgimiz o yıllardaki gibi
Hep yakışıklı, genç, güzel kaldı…
Ben böyle biliyorum
Sen istediğin kadar yok de
Unuttum de, mutluyum de
Yüreğini sorgulayamasam da
Bir gözlerin ele veriyor seni
Birde dudakların
Bak nasılda acı çekiyorlar
Dişlerinin arasında…
Sen, mağrur ve bakımlı kadın
Şimdi git de bir bak aynaya
Birkaç damla yaş göreceksin
İşte ben ordayım
Gözlerinde, gözyaşlarında…
Yaşam bu işte,
‘’Bir varmış bir yokmuş tan’’ ibaret
Şimdimi;
Üzülüp kahrolmak anlamsız
Düşünüp dertlenmek manasız
Hem sonra ne çıkar..
Ne çıkar..
Az birazlara…
Koca bir ömür
Heba olduktan sonra…