Deryalar… /hd Şiiri - Haydar Demoğlu

Açtın gönlümü Ummanlara,
Deryalarda dolaşan sandal misali,
Sen deryasın, bende bir balık,
Bir aşkın; olmazsa olmaz,
Parçaları gibiyiz...
Doğanın, tabiatın kanunu buna tanık.

Sen derya isen,
Bende bir akarsuyum,
Nehir’im, Irmak’ım...
Yok ki; senin bensiz,
Benim sensiz anlamım.

Ucu görünmeyen deryaları,
Ben hep; özgürlüğe benzetmişimdir.
Uzansan tutulmaz...
Bir serap misali kavuşulmaz,
Sende benim için,
Soyutsun,
Özgürlüksün,
Serap gibi, kavuşulmaz hayalimsin.

Bütün varlıklar gibi,
Deryada tabiatın bir parçası,
Her derya gibi,
Sende, bir parçasısın...
Platonik aşkların.
Ne deniz ne derya...
İnsanoğlu bu ya!
Kendine güzel gelen her şeye,
Takılır kalır bir müddet.
Taaki yeni bir güzellik görünceye...

Evet ya;
Sen denizsin, deryasın, ummansın...
Bütün akarsulara kucak açarsın,
Hep bekler durusun,
Aralarında;
Hayalini süsleyeni, bulmak umuduyla,
İnşallah bir gün bulursun,
Ve de kavuşursun,
Ve senin haberin olmadan,
Sana duyulan platonik aşklardan da...
Hatta ve hatta;
Demoğlu’nun; platonik aşkından da.
İşte o, gün kurtulursun.
(Haydar Demoğlu-İzmir)