Hazreti Ömer Şiiri - Osman Erdoğmuş

HAZRETİ ÖMER

Bir zamanlar bilmezdi, aşk nedir ve nasıldır?
Cahiliye devrinde gezer Hazreti Ömer.
Ne zaman ki öğrendi İslamiyet asıldır,
Nefsini celaliyle süzer Hazreti Ömer.

Tüm işkenceye rağmen yeni din büyümekte,
Zannettiler bu işin sonu güçlü bilekte,
“Taha Suresi”yle nur nakış nakış yürekte,
Hakkı ve hakikati sezer Hazreti Ömer.

Öldürmeye giderken geliverir kendine,
Dirilmiştir yeniden, ruh girmiştir bedene,
Hayatını, başını feda eder bu dine,
Zalimin mezarını kazar Hazreti Ömer.

Bitecek bu eziyet birazcık daha sabret,
Sabrederken durmak yok, çok daha fazla gayret,
İman dolu yürekle yoğrulunca cesaret,
Mekke müşriklerini üzer Hazreti Ömer.

Hicret emri gelince Medine’ye göç başlar,
Bir tarafta ayrılık, akar gözlerden yaşlar,
Biner atı üstüne Mekkelileri haşlar,
Korkusuzca tarihi yazar Hazreti Ömer.

O ihtişamı bilen, onu takip edemez,
Çocuğu yetim kalır korkusuyla gidemez,
Hiç kimse karısını dul bırakmaz istemez,
Kalbi paslı olana kızar Hazreti Ömer.

Halife Ebubekir, oda onun yanında,
Faruk denilmiş ona, nur dolanır kanında,
Hak olanı batıldan ayırıyor anında,
Zalimin kafasını ezer Hazreti Ömer.

Ebubekir ölürken, onu tavsiye eder,
Muhammed Mustafa’nın çizdiği yoldan gider,
Müminlere emirdir, merhametle hükmeder,
Adalette sınırı çizer Hazreti Ömer.

Kurt kuzudan çekinir, korkusundan Ömer’in,
Bulandırmaz suyunu “kulağı vardır yerin”,
Sana’dan, Hadramet’e herkes kendinden emin,
İslam okyanusunda yüzer Hazreti Ömer.