Hazreti Mevlânâ Şiiri - Hicran Seçkin

Aşk nedir bilir mi ki, özünde od yanmayan?
Sırra ermiş aşk sende yâ hazreti Mevlânâ.
Lokman Hekim de gelse ilâcıyla onmayan,
Dertlere derman sende yâ hazreti Mevlânâ...

Evliyanın içinde senin derecen âli,
Gösterdiğin yol doğru, gayrı yollar hep tâli,
Çölde kalmış bir kulun susuz ne olur hâli?
Tükenmez umman sende yâ hazreti Mevlânâ...

Herkes mürşide muhtaç yanıp durur kendince,
Hak'ka kavuşturacak yol arar ince ince,
Talibi olanları yetiştiren dinince,
Mükemmil insan sende yâ hazreti Mevlânâ...

Şems ile dostluğunuz dillere destan oldu,
Ondan aldığın feyzle gönül haznen hep doldu,
Senin gösterdiğin yol ehli sünnet bir yoldu,
En doğru iman sende yâ hazreti Mevlânâ...

Anılsa bir an ismin esiyor tatlı bir yel,
Boş çevrilmez geriye sana uzanan bir el,
Kelâm-ı kibârındır gel, ne olursan ol, gel...
Davetkâr lisan sende yâ hazreti Mevlânâ...

Bir araya getirdin nice ırk ve insanı,
Yazık ki biz unuttuk konuştuğun lisanı,
Nice paşa-beylerin yok iken adı-sanı,
Unutulmaz san sende yâ hazreti Mevlânâ...

Bugün dünya kan gölü, insanlık sana muhtaç,
Fakirin hali vahim kimi çıplak, kimi aç,
Ne olur himmet eyle âleme feyzini saç,
Bilinmez nihan sende yâ hazreti Mevlânâ...