Hazreti Ebubekir

Bir sabah vaktiydi, güneş henüz doğmamış,
Sessizliğin içinde bir ışık belirdi.
O, aşkın kalesi, sözün sultanı,
Yüreklerde taht kurdu, gözlerde nur oldu.

Bir ömür boyu sürdü yolculuk,
Son nefeste bile tebessüm vardı.
O, Ebubekir’di, sadakatin timsali,
Hazreti Muhammed'in ilk halifesi,
Ruhlar onunla huzura erdi.

Toprağın en saf tohumuydu,
Dikenler arasında açan gül.
Hakikat onun dilinde billur,
Yalanın gölgesi eriyip gitti.

Bir ömür boyu sürdü yolculuk,
Son nefeste bile tebessüm vardı.
O, Ebubekir’di, sadakatin timsali,
Hazreti Muhammed'in ilk halifesi,
Ruhlar onunla huzura erdi.

Yalnız bir adamdı, sonra cihan oldu,
Adımlarıyla çöl yeşerdi.
Her nefesi bir rahmet,
Her bakışı bir ferahlık.

Bir ömür boyu sürdü yolculuk,
Son nefeste bile tebessüm vardı.
O, Ebubekir’di, sadakatin timsali,
Hazreti Muhammed'in ilk halifesi,
Ruhlar onunla huzura erdi.

Kılıçlar suskun, sözler hükümrandı,
O, karanlığı delen bir meşale.
Dostluğu bir deniz, engin ve berrak,
Kim içse ondan, sonsuzluğa kandı.

Bir ömür boyu sürdü yolculuk,
Son nefeste bile tebessüm vardı.
O, Ebubekir’di, sadakatin timsali,
Hazreti Muhammed'in ilk halifesi,
Ruhlar onunla huzura erdi.

Gözyaşlarıyla suladığı yollar,
Şimdi gül bahçesi oldu.
Onun aşkıyla yanan gönüller,
Hakikat ateşinde pişti.

Bir ömür boyu sürdü yolculuk,
Son nefeste bile tebessüm vardı.
O, Ebubekir’di, sadakatin timsali,
Hazreti Muhammed'in ilk halifesi,
Ruhlar onunla huzura erdi.