Haziranın O En Parlak Güneşi

Aklım sana hep tutunabilecek bir dal aradı.
Üzgünüm, sana açılan yollarım bağlandı.

Kırlangıcın uçarkenki azminden isterim,
bir de karıncanın yükümü hafifletmesini.
Sırra kadem basan gözyaşlarım ağladı.

Elbet kıyısı sevdaya açılır
ilmik ilmik örülmüş tertemiz yorgunlukların.
Çevirir rüzgârgülünü haziranın o en parlak güneşi.
Ne idiği belirsiz bir gelecekten medet ummayan düşlerim vardı.

(Homeros'un Etekleri)