Haziran Şiiri Şiiri - Mustafa Ergun

/kahvelerde
memleket meselelerini konuşur herkes
ben seni düşünürüm

kökü kurtlu bir ağacın
iki ham meyvesiyiz
senle biz
aynı dalda
aynı dalgada

umut
mor bir kelebek dalımıza konan
aşk ise
bir yaprağın rüzgârla sallanıp
yüzümüzü okşaması
bir haziran gecesi

aç karnımızı doyurmak değil
işimiz gücümüz bizim
ikiye bölündüğündeki kokusunu solumak belki
_________________bir elmanın

-sahi
elma nasıl kokardı halepçe’de-

sen artık bir tapınak gibisin
ruhunla ben arasında
bahşedilmiş
ezik bir yalnızlığın ortasında
haziranda
ve bir gece karasında

çim
tütün
tütünden yükselen duman
sonra o elin yüzün senin
o elin yüzün

ayın şavkı düşer sulara
kuyulara
tulumbalar ay çeker kuyulardan
sen elini yüzünü yıkarsın
elini yüzünü o sularda

bir avuç kan pıhtısı kalbin
bütün rüzgârların estiği yerdir
ateşi söndüren/külü savuran
lakin gözlerin
gözlerin daima çocuk gözleridir
gülüşlerin çocuk gülüşleri

et kemiği gizlemek
kemik eti ayakta tutmak için
sen değilsin bu et
bu kemik
ben de
bu tanrısallık başka bir şey
başka bir anlamı var varlığımızın

çünkü sevmenin de
sevdalanmanın da
başka bir adı var
başka bir tadı