Haziran Sancısı Şiiri - Fatma Atmaca

Hülasa hevesler giyinirdim bir zamanlar
çocuk renginde,
Yalınayak koştuğum sokaklar kadar masum,
Şifreli alfabemdeki harfler kadar utangaç,
İncir ağacıma kazıdığım şiirler kadar gerçektim...
Ansızın,
Keskin bir ıssızlıkla sınandı iyimser lügatım,
O günden beri
Kaç iflahsız düş yarası çürüttüm acemi ezberimde bilemem
Bir piyaniste öykünüyorum bu gece,
hayatımın en acıklı konçertosunu besteliyorum, kirpiklerimdeki ıslak notalardan devşirdiğim ilham perilerimle birlikte
Sabaha kadar çalıyorum...
Parmaklarımın ucuna esrik melodiler düğümleyip, kurmaca aşk güftelerine, küflü ezgiler dokuyorum saatlerce.
Kasvetli öyküm gözlerimden okunuyor,
kimsesizliğimin satır aralarında kaybolmuşum yine
Sancılı bir haziran sabahı sarkıyor eteklerimden hala
Yeni başlangıçlara eski bitişler eklemekten yoruldum.
Vazgeçtim galiba...
Düşe kalka yürünmüyor zaten.