Haziran Kağıtları Küçük İnsanlık

Kimse öldürülmeyi hak etmez deriz; büyük insanlığımızla;
En kötüsü en canisi bile hak etmez.
Oysaki kendi kendimizi kandırırız,kendi kendimizi öldürürüz.
Kırılırız hiç yapışmamacasına kırılırız; tuz ve buz hali-
Fırtına öncesi sessizlik hali.
Ben de bugün bir "dayı" bulamadım kendime...
Tuttum dilimi öldürmelerine izin verdim; büyük insanlıkları izledim.
Çığlıklarımı kendime siper ettim; küçük -bayağı insanlığımla.
Korunuyorum,güvendeyim sandığımla tehdit edildim...
Neden?
Çünkü büyük insanlık devredeydi; koltuğa gömülen ebatların genişlemesi şarttı...
Tuttum dilimi öldürmelerine izin verdim; büyük insanlıkları izledim.
Çığlıklarımı kendime siper ettim; küçük -bayağı insanlığımla.
Korkuyordum,seksenlerden kalkıp insanlığım gelir diye;
Silik,pasif,saklanmaya delik,yok olmaya kanat arayan insanlığım beni öldürür diye...
Tuttum avuçlarımın ortasına aldığım içten bir hakaretimle kaçtım;
Bayağı ve küçük,çok küçük insanlığımla.
Şimdi ben ölmedim yani,ve dirilmedimse herhalde delirdim;
Şu bizim küçük-bayağı bayağı pespaye insanlığımla.
Öyle ya insan her türlü ölümü tadan kişidir;
İllaki kan mı olmalı,ya da mezar mı lazım size?
İnsanlık öldü, bakın az önce, bunlar da delilleri; kan ve mezar,alın işte!
Bu büyük insanlıktır; tutun tutun,çekinmeyin, öldürün işte; her an yaptığımız şeydir...
Bakın biri daha yığıldı kaldı,utanmayın utanmayın,saldırın işte;
Küçük insanlık aç kalmasın! ..