Haziran'da Üşümek Şiiri - İsmail Tekin 2

Mevsimler mi değişti,
değişen ben miyim ne?
Ne ağır yüksün sen ey yalnızlık.
Omuzlarımda onca ağırlık.
Öteledi beni,
çöktü üstüme,
büktü belimi…

Hamarat hepsi:
kimi biçti, kimi dikti.
Ben istemeden
giydirdiler bana bu elbiseyi.
Hayat ötekileşti…

Hey gidi deli gönlüm!
Yere göğe sığmazdın.
Zaptedemezdim seni.
Ne deliydin bir bilsen.
Nerede o güzel günlerim?
Kalmadı hiç biri…

Güzelim baharlarım,
durmadan koşan taylarım,
kimselere söz söyletmediğim o ölümsüz aşklarım,
kanı kaynayan arkadaşlarım,
“ nerde akşam orda sabah “ anlayışım,
divane başım,
Neredeler şimdi?
Çekip gitti hepsi…

Tak etti canıma.
Küstüm artık dünyama,
dünyalar kadar sevdiklerime,
hani derler ya
saçımı süpürge ettiklerime…

Yangın yeri sanki yüreğim.
Yandı ne varsa,
kalmadı beni ayakta tutan tek bir direğim.
Ateşlerin içinde,
yangınların göbeğinde,
bir pervaneyim…

Diri diri ateşlere atılmak
yaktı susturdu beni.
Bir kenara konulmak
yetti küstürdü beni…

Ey hayat!
Beni silahsız,
savunmasız bıraktın ya;
sakın ola,
korktuğumu sanma.
Korkmuyorum senden,
çilenden,
işvenden,
işkencenden…

Ne olur bundan sonra?
Çok şey de istemem.
Olanları gördüm ya,
o yeter bana.
Bana sırtını döndün ya,
o yetti bana…

Ben hiç bu durumlara düşmemiştim…
Haziran’da böyle üşümemiştim…