Haziran'da Açan Güller

Biz her gün biraz daha ölüyorduk
Karanfiller düşüyordu üstümüze tek tek
Korkularımızı siper edip gözlerimize
Yalnızlıklarımızı gizli bir yara gibi saklayıp
Kaçıyorduk kendimizden
Yıllarımız kayıp gidiyordu biiir biiir
Türküler donup kalıyordu dudaklarımızda
Her gün biraz daha ölüyorduk..

Dolmuşta, trende, vapurda
Nerede olursak olalım
Okulda, yolda, kaldırımda, bakkalda
Su içerken
Ya da yemek yerken
Evde haberlere bakarken
Dilimizin ucuna gelen
Dalga dalga gelen
Çığlıklarımızı yutuyorduk
Biz her gün biraz daha ölüyorduk…

Ağaçlarda yapraklar bize bakıyordu
Bulutlar bize
Yağmurlar
Biz öyyylece susuyorduk
Biz hepppp susuyorduk
Biz yaaavaaaş yaaavaaaş ölüyorduk
Biraz daha fazla ölüyorduk…

Dilimiz yoktu konuşacak
Elimiz yoktu
Ayağımız
Biz hiçbir yerde yoktuk
Biz hiçbir zaman yoktuk
Hiçbir enlemde
Hiçbir boylamda
Adımız geçmiyordu hiçbir romanda
Çünkü biz yoktuk
Çünkü biz biraz daha ölüyorduk…

Nasıl oldu anlamadık
Korkularımızı
Yalnızlıklarımızı
Gömüp Gezi Parkı’na
Taksim’e
Kuğulu’ya
Tunalı Hilmi’ye
Gündoğdu’ya
Adana’ya
Antalya’ya
Zonguldak’a
Ve saymakla bitmez
Caddelereee
Sokaklaraaaa
Alanlaraaaaaaa
Koyyyyverdik kah-ka-ha-ları-mı-zı
Doludizgin koştuk
Yelesi rüzgarda savrulan taylar gibi koştuk
Acılara aldırmadan
Bıraktık sel olsun gözyaşlarımız
Biz gaz bulutlarının arasından koştuk
Biz
Ayı, güneşi, yıldızları
Karanfilleri
Yüreğimizi alıp ellerimize koştuk
Güller açtı gözbebeklerimizde
Türküler söyledik
El ele
Kol kola
Omuz omuza
Sırt sırta verip
Adım adım güneşe koştuk…

24/Haziran/2013/Pazartesi
11.00 ………/ Ankara