Haziran Akşamı Şiiri - Bahadır Özdemir

rüzgar susuyor nemli günün sonunda hava boğucu

bana gel diyor bir kulak çınlaması belli belirsiz

bu boş vadide beni çağıran da kim bir başlangıca

yiten gölgeler kasvetli bir akşam ve melankoli

anlıyorum ki baykuşların gözleri süzüyor beni

henüz bir iz yok gizemli yıldızların halkalarından

bir yarım kadeh olsa yeter diyorum üzüm kızından

sonra elbette "şerefe" sözü gelir sarp kayalardan

ölüme rağmen kalbimizi dinç tutan aralıklarla

bir de bir mesaj yitik gül perisine eğik harflerle

“bana saygı duy gülünç hallerimizden artık utanma.”