Haziran Şiiri - İbrahim Dikmen 2

İnsan ana rahmine düştüğünde yazılır kaderi. Ben mayısta doğmuşum, rabbim öyle yazmış ve ben sevinçlerimi de hüzünlerimi de mayıs ile haziran da yaşadım. Henüz 18' in de delikanlıydım, annemin kara oğlu, ortancasıydım sevgisine doyamadığım. Seksen dört yılının Haziran Yirmi dokuzuydu, melek olup aramizdan ayrıldığında. Aradan yıllar geçti yine bir haziran, Çakır dedem yürüdü hakka, bize hem dedeydi, hem baba. Rabbimin yazgısına boynumuz kıl dan incedir bizim, en kötü günde, şükredenlerden eyledi bizleri. Evin diregidir baba, koca bir dağdır yaslandığın, onun yokluğunu ancak öldüğün de anlarsın. Mayıs' tı kardeşlerimi ve beni yetim bıraktığın da. Nurlar içinde yat parlak, mekanın cennet, kabrin nurla dolsun babam. Dedim ya Mayıs ve Haziran, benim kader diye alnıma yazılan. Benim ve kardeşlerimin pamuk prensesi anneannem Fadime molla, o bizim hem anamız dı hem ninemiz, yemez içmez bizim için harcardı bütün servetini. Sıcak bir Haziran günüydü, melekler gibi kanatlanıp hakka yürüdüğün de. Artık son demiştim Haziranlar beni üzmeyecek, gözlerimden yaş akmayacak, daha kimi alacaksın benden Haziran. Rabbim hep Haziran da yazmış kederlerimi. Allahım sana sığınıyorum, dualarıma kattığım aminlerimi duy, bu son olsun, canımın canını da aldın bir Haziran gecesi, ben yanında olamadım. İlk defa nefret ettim kendim den, can olduğum ve canımdan çok sevdiğin birinin yanında değildim. Başını omzuma yaslayıp teselli edemedim, sen dedim sen, ne işe yararsın be adam...

Oysa ki..!
Ben koca bir dağdım, sen göğümdeki karım. Hadi gel, yasla başını omuzlarıma, ben yamacına sığınacağın koca bir dağım...