Haziran Şiiri - Ozan Oğuz

Gecenin yarısı serin bir esinti
Sabahın hafif ayazını hatırlatıyordu
Sanki ay kızıl bir kadehin içindeydi
Hafifçe parıldarken sıyrılıp puslu gökten...
Bir yandan anımsatıyordu;
Bir yandan ise acıyı dindiriyordu:
Tuz basar gibi derin bir yaraya kavuruyordu
Ama nihayetinde de iyileştiriyordu

Naif karşılayışıydı serin bir sabahın
Baharın sükunetiyle usulca gelen yazı
Haziran öncesi rüzgarları dindiren bir huşu ile
Dingin bir bekleyişti coşku dolu baharın ertesinde...

Şekeri elinden alınmış bir çocuk gibi
Masumane bir bakış ile bir anlam ararken
Göğe baktı ve soracak bir soru bulamadı
Ki cevaplar gizliyken bir bilinmezliğin içinde
Kırılgan varoluşta dalgalanan birer uçurtma misali
Çok yüksekteyken ve göremediğimiz bir el ipi tutarken
Derin boşluklar tüm sesleri kaybederken
Bulduğum oydu engin bir denizin yamacında
Fırtınada açmış bir çiçeğin koynunda.
Ve incilerle cevrilmiş bir döşeğin ortasında

Ve yokluğunda...
Sanki ay kızıl bir kadehin içindeydi
Etrafı eflatun bir hüzün ile çevrilmişti
Sisin üzerine çöktüğü bir bataklıkta duruyordu
Ve saf sevgi ile naifçe ve sessizce gülümsüyordu
Deniz ve rüzgarlar önünde boyun eğerken
Herşey ona ait iken...

Gözlerimin önü belirsiz yağmurların örttüğü pencerem gibi fluydu
Tek gördüğüm oydu kayan bir yıldızcasına uzaklaşırken,
Oysa ben sadece bir şair idim onun evreninde:
Saçlarından dizilmiş dalgalar, umutlu bir yoldu benim için...
Elimde çelikten kürekler ile, bitmek tükenmeyen bir güç ve özlem ile,
Yılların mesafesini aşmışken ve aşacakken,
Yokluğu sert bir tokat bir çarptı yüzümde,
Ve hatıraların saklı olduğu tüm seslenişler parçalandı sükunetinde