Sukutum erdi vuslatına
Kızıl çöllerim sakinledi engin mavilerle.
Geçmez dediğim tufanım dindi!
Bahçemin her yeri menekşe şimdi.
Eteklerini savuran küçük kız
Yaralarını iyileştirdi.
Dinlemeyi öğrendi yüreğini,
Birazda büyüttü sevdikleri...
Sen ey yüreği Nemrut,
Geleceğe olan inancım
Hasreti vatan kokan miadım.
Kendi evime olan sürgünüm...
Kimse dizleri kanamadan yol alamazmış,
Pamuklara sarmaya çalıştığım masumiyetim
Korkusuzca yol almakta şimdi,
Ayağında tecrübelerinden kalma yara izleri.
Öfke ve kin eskiden kalan hikayeler,
Büyümek biraz da sakinlikmiş meğer.
Yarın neler getirir meçhul esasen
Sevgin içimin tek hazinesi halen.
Kayıt Tarihi : 8.5.2024 15:10:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!