Hazin Manzara Şiiri - Mecit Aktürk

"Vahim" demek ne kelime; ülkem harbe alan olmuş
Umutlarım lime...lime; özlemlerim talan olmuş.

"Huzur geldi, şükür" derken, meltem dindi...serinlerken
Şuâları gülümserken, güneşimi çalan olmuş.

Gözden akan öfke seli, sazım mahzûn; kırık teli
Meziyetin mükemmeli, ihânetle, yalan olmuş.

Kan damlıyor, gör, lehçeme, derdim sığmaz dilekçeme
B/it dadanmış gül bahçeme; boyun bükmüş, solan olmuş.

Hayâl ördüm nakış nakış, yaz beklerken revâ mı kış?
Eden etsin, etmem alkış; milletimi "bölen" olmuş.

Bu ne talih, ne bitmez kin, hasat günü yandı ekin
Nasıl dursun kalem sakin; düşmanlara şölen olmuş.

Her mü'mine farzken ilim, cehli taltif dîne zulüm
Gözde imam!, sözde âlim, zehir kusan yılan olmuş.

Hüzün çökmüş her hâneye, kalpler dönmüş virâneye
Bakıp yediği naneye, uzaklardan "Gülen" olmuş.

Uzun sürdü bu kez mâtem, kalpten geçen dile sitem
Kelâmın en hası bu dem; "alçak", "âdî", "ulan" olmuş.

Huzur iken Hakk'tan niyâz, çok can yaktı yine bu yaz
Akan kanı belli ki "az", kavgada haz bulan olmuş.

Dil âyarsız; hep "şer" diyor, Kur'an; etme! "Mahşer!" diyor,
Şeytan mesut; "boşver" diyor; "nasıl olsa olan olmuş!"

Küsmüş dünyanın ar'lısı, bîzâr gezer efkârlısı
Şol cihânın en kârlısı, düne kadar ölen olmuş.

Takdir gören savaş dili, kalp kurşunun tek menzili
Alfabenin en cahili, her doğruyu bilen olmuş!

Pusulalar kırık, bozuk, gıybet olmuş kula azık
İnsan hicap duyar! Yazık, "imtihan"da kalan olmuş.