Hazansu Şiiri - Hayrettin Taylan

Sessiz ,sazsız,sensizdi hüzün. Sağdıkça gelişleri süt kokan özlemlerim depreşir. Acı, girdabını kalamayışların salıncağında sallarken, örgeli mutluluklarla sensizliğe tutunuyorum.
Hani hatırlar mısın otobandır diye arabayı sana vermiştim. Ve bir otobüs şoförü bizim arabayı sıkıştırmış sen heyecandan sol şeride kaçmıştın.Ölümle göz göze gelmiş,gözlerindeki korkunun soyadı okunmuştu.Yan yana kalmanın kırık gündönümünde kalışımızı kutlayan ruh haline nazireler dizen yolun ta başındayım.Bolu Tüneline az kalmış hayallerimizin,ölüme yakın acılarından, gitmelerinin asıl tünelinde gidişinin usturalı adımlarında keyfim henüz yörüngesine fırlatılmadı.
Ötümüz dudaklarımızda popüler parçalarını ütülerken nakaratı tüm yürekleri parçalıyordu.
“Efsaneler yazdırdım sevday-ı aşka dair,
Gamdan dilimde Hayri hali ferağ olaydı

Oturmuşum Harput kaya başında sensizlikte gazel okuyorum yar ben nedeyim?
“ Ayrılmışam eşimden,
Eşimden yoldaşımdan.
Mastar dağı ben miyim?
Duman kalkmaz başımdan. Çadır gurdum düzlere
Tiken oldum gözlere
Aha ben gidiyorum
Harput galsın sizlere Çitimi çit eylerim,
Ucunu bit eylerim.
Senin gibi güzeli
Ardıma diken eylerim. Dağ ayrı, duman ayrı
Gaş ayrı, keman ayru
El bizi çoh gınıyor
Gezek bir zaman ayrı Mehlemizde yok mudur?
Bi gız bana çok mudur?
Bu mahle gızlarının,
Göynü gözü toh mudur? Gol aç gelene doğru
Gül at gülene doğru”.
Unutuldukça,unutulan ezgilerin gizlerinde saklı yerlerim parelenir,sana yaralanır yaralarım.Kangren bir gidişi pansuman etmedin ki? Kendi acılarının bıçak sırtında yeni huzurlar bekledin.Sahi bensiz ne zaman mutlu olacaksın? Hangi huzur pınarı beyaz sevdandaki acılı damlalarımı yok edecek? Hangi kırmızı su temizleyecek kızıllaşan hüzünlerimin senli beyazlarını. İkimiz dünyanın en büyük aşkına adayken ki Avrupa Aşk Birliğine girmek için yeni sevgi yasaları çıkardık. Oysa sen gidip hazanlar kıtasına Afrika dahil ve ahili karalara sığındın.
Sen tutkuların beyaz zencisin. Gözlerin sözlerimi geçtikçe yeni sözlükler çıkar kavuşamadığımız her cümle umutlarda.
İmkansızlıkların kıyımlarla parsellenen kalırların kahırlarında kasrımı, hasmımı bütün cürümümü serdim yoluna.Yolun yol mudur? Hangi yol aşk,hangi aşk yola yol eder söyle Hazansu…
İlkbahar oldu içimdeki kavuşma mevsimde, sen ruhundaki karakışları bitir. Özlem odalarında bir ışık seli yolla,kolla beni güzeller arasında.
Gönlüm sevmeye çok yakın,her an yeni bir adrese postalanacak gibi; ama tüm adresiz sevgi mektupları bana postalanmışken,yalnız sen kokarken hayat nasıl olacak bilmiyorum.
Ölümsüz sandığım tüm sevgilerimizi sandığa koydum,aşkın Firavun’u bir gün sevme Musa’mı öldürmesin diye.Ki sevenleri de kavuştururmuş Hızır. Yabansal güneş doğuyorken sen gittiğin şafaklarda,bir ben çevremde,yalancı ve baharları anlatıyor aşklara.
Aşırı bir yolculuktur gelemeyeceğin köprülerinden geçerek yüreğinin yörüngesine fırlatıldım yeniden. Havasız,sensizim. Yüreğinin kraterlerinde bir damla su aradım.Venüs’ünde ne sen ne de suların var.Susuzum,suçsuzum,sensizim. Al götür, gülüşlerinin benli iklimlerine. Sensiz göçebe yalnızlığın kirli mintanlarını çıkar,giydir beni gecelerine.Sus yalnızca bak nemli ela gözlerime. Gül bakışlım; ‘ölmekle gülmek arasında üç günlük dünya sıkışmışken sakla,akla beni yaralı yüreğinde.
Ben senin hücrelerine işlenmişim,ben senin gözlerine güneşlenmişim, ben senin sözlerine sonsuzlaşmışım,ben senin acılarının kitabına yazılmışım bir kere.Ben senliyim,senli anladın mı Hazansu…