Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
ümitler kaybolunca yeni ümitler doğar düşüncesi ile gönlünüze yeni güneşler doğsun ve gönlünüz bahar olsun.
Anlatım harika..
Duygu yoğunluklu güzel bir şiir okudum,emeğinizi kutluyorum..
Harika dizeler tebrikler Necla hanım selamlar.
Daha önce antolojime aldığım bu güzel şiirinizi tekrar büyük bir haz alarak okudum ve tam puan veriyorum.Herşey gönlünüzce olsun.
Çok beğenerek okudum Şiirinizi Nejla Hanım..Alkışlı/Yorum..Şiire Tam puan size de selam ve sevgiler..A.Nevzat Uçar.))
BU GÜ-ZEL ŞİİRİ OKURKEN SİZ PENCEREYİ AÇIP AKŞAMA GİDEN O KIZILLIĞI SEYREDERKEN VE O SEYİRLE BU GÜZEL ŞİİRİ VAREDERKEN BENDE BİR NİSAN YAĞMURUNDA CAM ARKASINDA YAĞAN YAĞMURUN SEYRİNE DALMIŞ ÇOĞALAN SELİYLE O SELDE AKINTIYLA AKIP GİTTİM. İŞTE BENİM BU ŞİİRDEN YANA HİSSETTİKLERİM. DEMEK ŞİİR O KADAR İÇLİ YAŞANILMIŞ DUYGULARI YANSITIYOR Kİ OKUYANA KİŞİ SANIRIM HER DİZESİNDE KENDİNE AİT BİRŞEYLER BULABİLİR.
SİZ SAYGIDEĞER NECLA HANIMEFENDİYİ OKUYANA BÖYLESİ BİR TADI HİSSETTİRİP YAŞATAN ŞİİRİNİZDEN ÖTÜRÜ, BU GÜZEL ŞİİRİ VAREDEN YÜREĞİNİZLE VE GÜÇLÜ KALEMİNİZLE,+10 TAM PUANLA KUTLUYORUM.SAYGILAR
Hazanım Soldu
Gün kızıla boyanırken penceremde,
Akşamlar ağlıyor yine gözlerimde
Aşk denen o şarkı suskun..
Sahte yarınlarda kayboluyorum..
Hazanım soldu.
Saygıdeğer Necla hanımefendi, çok duygulu buldum bu güzel eserinizi. Zaten Hazanım Soldu derken şiirinizin ismi bile yetiyor.Tam puanımla sayfamda.
..............Saygılarımla....
Hazanınız solmasanı Necla Hanım. Ümitsizlik tüm mevsimleri sarartır. Ümitleriniz her dem canlı kalsın.
Tayyar YILDIRIM
iki köy arasındaki dağın eteği boyunca yürüdüm
ama başka sevimli renklere rağmen
çalılar solmadı güzün bile
kutlarım
Hazanım Soldu
Gün kızıla boyanırken penceremde,
Akşamlar ağlıyor yine gözlerimde
Aşk denen o şarkı suskun..
Sahte yarınlarda kayboluyorum..
Hazanım soldu.
'zaman'
Herşeyin ilacı derler... Ama bazen 'zaman' verdiğinden çok şey alıyor...
Zamanla özlediklerini, özlemeyi bırakıyorsun! Aslında sen bırakmıyorsun!!! Zaman bıraktırıyor...
Bir zamanlar 'deli gibi aşığım' dediğin birine, acıdığını fark edebiliyosun...
Sabredersen, ayrı kaldıklarına kavuşabiliyosun. ''Nefret ediyorum'' dediği...n bir insanı, uzun süre sonra görünce birşey hissetmeyebiliyorsun.
Dost sandıklarının 'dost' olmadığını, yada hiç ummadıklarının sana dost olduklarını görebiliyorsun... Eskiden sana doğru gelen, zamanla yanlış gelebiliyor. Gecelerce ağladığın, uykusuz kaldığın, nefes alamadığını sandığın, '' ölüyorum, bu acı dayanılmaz'' dediğin an'larla dalga geçip, gülebiliyorsun... Zamanla çok şey değişebiliyor..Kutlarım saygın kaleminizi ve sevgi dolu yüreğinizi..Saygılar ..tam puan 10.
Bu şiir ile ilgili 53 tane yorum bulunmakta