Hazandık Biz Hep Şiiri - İbrahim Gürsu

HAZANDIK BİZ HEP...
Paramparça bir yaşamdan
tamam bir şey çıkmıyor.
Ne seni
ne de başkasını üzemem.
Beni bırak
zamanım bir az...
Dayanacağım dalım yok.
Köküm
tutunamıyor
toprağım yok.
Bağışla e mi?
Kalbimde
sevdaya dair
bir şey yok...
Sadece toprak...
Gitmeliyim artık
bu gezegenden...
Belki başka bir
umutlu yaşamaya...
Gün doğumunu
denizi
sorgusuz sarılıp
huzurla
bir sevdanın nefesinde
uyumayı
uyanmayı...
Özledim
kıyılarda
köşelerde
kurumuş
dökülmüş
yaprak gibi
hissetmemeyi...
Yoruldum...
Toprağıma tutunmayı
içine gömülmeyi...
Hazandık biz hep
güzdük...
Bahar belki
başka bir seferde...
Yoksul bir çocuğun
gülümserliğinde
doyurulmuş
kedinin teşekküründe...
Kim istemez
huzuru herkes için.
Umutsuz olmak yok.
Hep hazandık biz
bahara yetişmez
belki ömrümüz...
Güze can kalmadı
mecal baharda...
Biz hep hazandık
yetişemedik...

Kuzu