1950- ve hala yaşıyorum ne tesadüf değil mi?
HAZANDA AŞK
Ölümün gölgesi çökerken,
Bedenine ağır ağır
Son çırpınışın olacaktır umutların.
Yaşam dediğin küçük bir göl,
Irmaklarla buluştu zaman zaman.
Hazandaydın, kimi zaman çöl,
Kurumuş bozkır oldun bazen.
Bir fındık faresiydi umutlandığın,
Ambarda kalan son taneydi yediğin.
Bir pencere açacaktın yaşama,
Törpüden, rendeden, balyozdan
Uzaklaşma adına.
Yağmur tıpırtılarını dinledin
Kirli bulutlardan yağan.
Yüreğin kirli bulutlar gibi,
Çatladı dudakların, kaydı gözlerin
Son çırpınışındı hazan.
Yaşadığın son aşktı hazanda.
Kayıt Tarihi : 24.9.2007 22:26:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
ÇIĞLIKLARIM adlı şiir kitabımdan
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!